Manastiri su oduvek privlačili veliki broj vernika različitih verosipovesti,svedok je i Manastir o kojem pišemo danas.Za ovaj Manastir kažu da u njemu Bog čuje sve naše molitve a Vi pročitajte današnji članak i uverite se da su čuda svuda oko nas a na dohvat ruke svima nama..
- U neposrednoj blizini železničke pruge Beograd–Niš, uz desnu obalu Južne Morave, u tišini i daleko od prometnih saobraćajnica, smestio se manastir Svetog Romana. Ovo sveto mesto, okruženo prirodom i mirom, odiše duhovnošću i istorijom dugom gotovo jedanaest vekova. Njegova važnost ne leži samo u starosti ili arhitektonskoj vrednosti, već i u brojnim predanjima i čudima koja se prenose među vernicima generacijama.
Prema predanju, ovde se još u desetom veku upokojio Sveti Roman, učenik slavenskih prosvetitelja Ćirila i Metodija. Njegov grob postao je središte molitve i isceljenja, pa je na tom mestu podignuta crkva posvećena Blagovestima, a potom i ceo manastirski kompleks. Prvi pisani trag o manastiru nalazi se u hrisovulji vizantijskog cara Vasilija Drugog iz 1020. godine, što ga čini jednim od najstarijih srpskih manastira sa potvrđenim istorijskim korenima.
- Manastir je više puta kroz istoriju rušen i obnavljan. Prvi put je, prema narodnoj predaji, obnovljen od strane upravnika konjušnice kneza Lazara, koji je, zbog bolesti nogu, slučajno stigao do groba svetog Romana. Nakon što se poklonio i oprao u svetoj vodi, ozdravio je i odlučio da obnovi tada razrušeni hram. Ipak, 1448. godine, crkva je ponovo porušena od strane Turaka.
Tokom osmanske vlasti, manastir nije zaboravljen. Godine 1791. beg Đorđe Pile dobio je dozvolu od sultana da obnovi crkvu. Kasnije je i knez Miloš Obrenović pomogao obnovu, između ostalog poklonivši veliko zvono i pomogavši izgradnju impozantnog zvonika. U tom zvoniku, tokom 19. veka, nalazila se bolnica za duševne bolesnike, što govori o humanitarnom i socijalnom značaju manastira u to vreme.
- Manastir Svetog Romana nije bio samo duhovni centar, već i mesto utočišta i pomoći. Tokom turske vladavine, pa sve do kraja Prvog svetskog rata, u manastiru su brinuli o siromašnoj deci i siročadi, što ga je činilo sličnim internatu ili prihvatilištu. U teškim vremenima, bio je i mesto okupljanja, ratni štab i oslonac srpskim oslobodilačkim vojskama.
Unutrašnjost manastira krije slojeve prošlosti. Prvi živopisi pronađeni su u pevnicama i potkupolama i datiraju iz 1795. godine, dok su noviji radovi oslikani 1831. godine. Današnji ikonostas je delo ruskog umetnika Andrije Bečenka i izrađen je 1925. godine. U kapeli koja se nalazi u sklopu manastira čuvaju se mošti Svetog Romana, što dodatno doprinosi njegovom značaju.
- U manastirskoj porti nalaze se grobovi značajnih ličnosti: monaha Simeona Svetogorca, vojvode Vuča Žikića, ali i, prema verovanju, srce pukovnika Rajevskog, ruskog dobrovoljca koji je poginuo u srpsko-turskom ratu. Rajevski je poznat i kao inspiracija za lik Vronskog u Tolstojevom romanu „Ana Karenjina“.
Danas, manastir Svetog Romana predstavlja mesto hodočašća za mnoge vernike iz cele Srbije. Tokom letnjih meseci, više od 35.000 ljudi poseti ovo sveto mesto, moleći se pored moštiju i umivajući se na česmama za koje se veruje da imaju isceljujuća svojstva. Voda iz manastira smatra se lekovitom, a mnogi tvrde da uz molitvu i post, pomaže u lečenju različitih bolesti.
- Ovaj manastir, tri puta podizan iz ruševina, i dalje stoji kao svedok vere, istrajnosti i nade. Njegova istorija, protkana čudima, obnovama i molitvama, čini ga neprocenjivim delom duhovnog i kulturnog nasleđa Srbije. Poseta Svetom Romanu nije samo putovanje u prostor, već i u vreme – u susret sa tihim čudima koja još uvek odjekuju u molitvenoj tišini njegovih zidova.
